Meğerse biz erkek tarafıymışız!

          Nice güzel ümitler, nice güzel niyetler, tanışmalar, ilk buluşmalar, görüşmeler, tatlı heyecanlar, arada ufak tefek tartışmalar, sonra barışmalar, gözler, kalpler ve derken birleşen hayatlar…

2 Eylül Pazar akşamüzeri eve dönerken, sokaktan müzik sesleri geldiğini duydum. “ Tamam ” dedim, “ Ayvalık artık beni müzikle uğurlamaya başladı. Gidiyorum diye sevininiyor.” Tabii ki durum böyle değildi, ertesi günkü eve dönüşün hüznü sarmıştı beni ve duyduğum müziği sadece üstüme alınmak istemiştim!

Sokağın köşesini dönünce, önce gelin arabasını görünce bu sefer de gelin alması olduğunu sandım ve yine yanıldım. Meğerse o güne kadar yan blokta yaşayan damat, gelinini almaya gidiyormuş. Acaba o gün algılarıma ne olmuştu? Üst üste iki kez yanılmışlardı? Bahçeye masa kurulmuş ve hem aileden hem de komşulardan olduğunu düşündüğüm yaşlı beyler masanın etrafına oturmuşlardı. Yine hem aileden ve hem de komşulardan olduğunu düşündüğüm yaşlı hanımlar da apartman kapısının yakınına oturmuşlardı. Yine aileden, arkadaş ve komşulardan olduğunu tahmin diğer bir grup ise müziğin eşliğinde dans ediyor ve cep telefonlarıyla da bu anları çekiyorlardı.

Önce bizim bloğun bahçesine gidip müziği öyle kayıt ettim. Sonra dayanamadım, grubun yanına gidip hem tebrik ettim hem de oynadıkları zeybeği çekmek için izin istedim. Sağolsun  damat bey, ismi Aytaç, izin verdi. Böylece bana güzellikler sunan Ayvalığım, yine bir güzellik daha sundu ve bir düğün alayına denk getirdi beni.

Keyifli bir Pazar akşamüzeri, keyifli ve neşeli bir kalabalığa denk geldim. Onların neşesi bizi de neşelendirdi. Onlar erdi muratlarına, biz çıkalım kerevetine.

Mutlu olsun insanlar, mutlu geçsin hayatlar, mutlu geçince hayat sağlık kapıdan ayrılmaz. Yüzler gülsün, kalpler sevinsin, çıkan sorunları deniz alsın götürsün, rüzgar süpürsün, geriye sağlık, sevinç, mutluluk kalsın…

13 Eylül 2018, OZM

 

btr