Ey Çocuk!

Simsiyah saçlarındaki beyaz kurdeleni severim çocuk!

Eve gitmemek için annene yaptığın o derin nazı severim.

Kirpiğindeki titreyen kalbimi,

Bize verdiğiniz mutluluğu severim!

Daha ufacık yaşında Kızkulesi ile Galata Kulesini birlikte çizmeni severim çocuk!

Muhteşem bir gezgin olmanı severim çocuk!

Seni sokaklara bırakan, caddelerde dilendiren,

Ne şekilde olursa olsun senin saflığından faydalanan,

Sana el kaldıran,

Seni dinlemeyen,

“Çocuktur bu, nasılsa anlamaz!” diyenlerden uzak dururum çocuk ve doğruyu bulmaları için dua ederim.

Sen o caddelerde yalınayak gezerken kalbini, böbreğini görürüm çocuk.

İstediğin kitabı almak için tekrar kitapçıya dönen dayıları,

Ödev dosyanı daha güzel hale getirmek için sana yardım anneleri,

Sınıfında eksik deney malzemesi olan arkadaşlarına malzeme tedarik eden babaları,

Seni okuldan almaya gelen teyzeleri, anneanneleri,

Bankanın bahçesindeki gülleri sevdiren halaları severim çocuk!

Seni olduğun gibi severim çocuk,

Hayata bakışını, bakışındaki ifadeyi severim.

Gözün mor, ayaklarından biri yeşil, diğeri beyaz olsa ne fark eder çocuk?

Seni Yaradan yaratmış, yollamış, bize emanet etmiş.

Ey Atam! Senin çocuklarından birisi olarak bana verdiğin bu bayramı severim,

Alır kalbimin en güzel köşelerine, hayatımın ve bakış açımın ortasına yerleştirim.

Ellerinden öperim ve elele verir, oynaya oynaya gelir ne kadar büyümüş olsam da bayramımı kutlarım.

( 22 Nisan 2019. 23 Nisan 2109, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’na ithafen )

15 Mayıs, 2019 OZM